4 de marzo de 2012

Xoaniña de @educandoando

Aquelas persoas que me coñecen saben que me gustan as xoaniñas, lémbranme ao meu avó.
O meu avó ensinoume moitas, moitas cousas... Con el practicaba sumas e restas, incluso multiplicacións, problemas e series, escribir non me gustaba moito... polo da caligrafía... el tiña unha letra preciosa e a miña sempre deixou moito que desexar.
As xoaniñas lémbranme ás tardes que pasabamos xuntos paseando polo monte, entón aprendíame nomes de árbores e plantas, de bechos, niños, paxaros,...
Cantábame cancións de berce e de brincar... o mellor era atopar unha xoaniña e cantar xuntos:
"Xoaniña boa voa que teu pai vai en Lisboa, túa nai vai coas vacas e ao vir daráche unha taza de papas"
Podiamos pasar tardes enteiras xogando.

Que alguén vexa unha xoaniña e se lembre de min é un soño feito realidade, unha alegría, un ... non sei explicar... máis que alguén me agasalle cunha xoaniña... iso xa non ten nome.

Grazas Carmen, hoxe levo posto o broche xoanil que me regalaches.
Quérote.



Aquellas personas que me conocen saben que me gustan las mariquitas, me recuerdan a mi abuelo.
Mi abuelo me enseñó muchas, muchas cosas... Con el practicaba sumas y restas, incluso multiplicaciones, problemas y series, escribir no me gustaba mucho... por lo de la caligrafía... él tenía una letra preciosa y la mía siempre dejó mucho que desear.
Las mariquitas me recuerdan a aquellas tardes que pasábamos juntos paseando por el monte, entonces me enseñaba nombres de árboles y plantas, de bichos, nidos, pájaros,...
Me cantaba canciones de cuna y de jugar... lo mejor era encontrar una mariquita y cantar juntos:

"Xoaniña boa voa que teu pai vai en Lisboa, túa nai vai coas vacas e ao vir daráche unha taza de papas"
Podíamos pasar tardes enteras jugando...

Que alguien vea una mariquita y se acuerde de mí es un sueño, una alegría, un... no sé como decirlo...
pero que alguien me regale una mariquita... eso ya no tiene nombre. Es lo máximo.

Grazas Carmen, hoy llevo puesto el broche mariquitil que me regalaste!
Te quiero!

9 comentarios:

  1. ¡¡Anita!!
    Me has emocionado!Estoy llorando como una magdalena, las cosas que me enseño a hacer mi abuela.
    Mi infancia transcurrió en un horno de pan, entre tartas, tortas, rosquillas y olores muy dulces.
    Gracias por tus palabras porque, como siempre dices, tienen sabor a azúcar, canela y limón :-)
    Me encanta pasar largos ratos con usted y hacer travesurillas de pequeñajas...jeje
    ¡Te quiero...AMIGA!
    Carmen

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. jejeje!
      Yo también lloro... jo, qué mocos! ;)
      Gracias por el comentario, Carmen, gracias por estar ahí! ;)
      Y gracias por las mariquitas.
      No lo olvidaré: "un detalle pequeñito, una tontería"... decías... te como! ;)
      Mil besos y achuchones

      Eliminar
  2. Ahoa entiendo vuestras lágrimas. Si me habéis emocionado a mi también, guapas.
    Un besazo,
    MARU

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. ;) a que sí!
      aaaaaaaay! Ya tengo ganas de verte! ;)
      Un beso grande!

      Eliminar
  3. Ana muy bonito, gracias por abrirte y dedicar esas palabras tan tiernas y dulces sobre tu abuelo.

    Muy bonito ese detalle de Carmen (@educandoando), otra gran cosa en común contigo que tengo, que me recuerdan a mi abuelo, que ya te comenté que me llamaba siempre coquito, y además siempre nos encantaba cantar la canción cuando se nos posaba una mariquita en el dedo en el patio de su casa.

    Yo también me uno a estas lágrimas, porque te comprendo perfectamente.

    Gracias por ser una chica tan sensible y tan empática.
    Desde ahora en adelante espero que me veas o cuentes conmigo como una amiga más, para mí ya lo eres.

    Un gran abrazo!

    NOE

    ResponderEliminar
    Respuestas
    1. Jijiji! que lindo!
      Gracias, ahora ya puedo llamarte amiga!
      Un besazo
      Ana

      Eliminar
  4. Gracias, chicas, amigas!!!
    Siento sacar esas lágrimas.. jeje... sé que me comprendéis y eso me hace sentir feliz.

    ResponderEliminar
  5. En mi tierra, Cantabria, también se llaman Catalinas y cuándo yo era niña, las poníamos en la mano y las cantábamos la canción: "Catalina de Dios, cuéntame los dedos y vete con Dios"
    No te preocupes, a partir de ahora, cada vez que ve a una mariquita me acordaré de ti.
    Besos

    ResponderEliminar
  6. Ohhh! que lindo!
    Muchas gracias, Merche!
    Catalinas... sí en muchas zonas se les llama así... no sabía que Cantabria era una de ellas ;)
    Aquí también se las conoce como Rei-rei
    Otra retahíla dice: "Rei-rei: cantos anos vivirei? 24...non o sei!" y se comienza a contar Uno, dos, tres,... hasta que la mariquita toma vuelo... ;)
    Un besazo

    ResponderEliminar